Droomduel in Beers: 4-1 gewonnen, maar helaas… alleen in REM-slaap

De geur van vers gemaaid gras hing in de lucht. De zon scheen, 20 graden, alsof het contractueel verplicht was, en zelfs de koeien langs het veld keken verwachtingsvol toe.
Om 14:00 uur zou het spektakel beginnen: SSA/SJO VBC’25 JO19-1 tegen SJO SIOL/JVC Cuijk JO19-3.
Een affiche om van te watertanden. De Champions League verbleekt erbij.

Eerste helft — vuurwerk zonder vuurpijl

De scheids floot af (in onze droom tenminste) en binnen vijf minuten stonden we 0-1 voor.
De coach van Beers keek alsof hij net z’n loterijticket in de wasmachine had gevonden.

In de 15de minuut 1-1, maar we bleven rustig.
We tikten, draaiden, combineerden — alsof we Barcelona waren, maar dan met meer kapsels met gel.

En toen kwam het: de 44ste minuut. Onze linksbuiten nam een bal aan, keek omhoog, rekende even uit met Pythagoras en BOEM! — een omhaal zo prachtig dat er spontaan drie duiven in slow motion over het veld vlogen.
Zelfs de scheids klapte. 1-2. Rust.

De rust — tactiek en theezakjes

In de kleedkamer werd het grootser aangepakt dan een TED Talk.
De trainer sprak:

“Mannen, geen duiven uit de boom schieten, geen klaverjassen op het middenveld, en vooral: de punt naar voren!”

Iedereen knikte, behalve de spits, die dacht dat het over een driehoek ging.

Tweede helft — chaos, bier en bitterballen

De tweede helft begon met vuur, passie, en drie veters die loszaten.
De keeper van Beers had z’n dag. Die stopte werkelijk álles — inclusief een thermoskan en een verdwaalde vlieg.

Rond de 60ste minuut begon het bier in de dug-out van JVC al spontaan te ontpoppen van geluk. De kantine raakte in paniek, gooide de frituur uit, en verklaarde:

“We gaan dicht, dit is niet om aan te zien, we weigeren de bitterballen te bakken in het vet.”

In de 66ste minuut gebeurde het onverklaarbare:
Een kopbal van het middenveld, drie dubbele omhaal, salto achterwaarts, en de bal vloog erin via de snor van de grensrechter. 1-3.
Zlatan belde. “Wie was dat?”

Tien minuten later gooide onze eigen keeper de bal richting de tegenstander — en ja hoor, via een windvlaag rechtstreeks in het doel. 1-4.
De keeper van Beers dropte z’n handschoenen, mompelde “ik ga de kippen voeren” en verdween in de verte.

Einde verhaal — letterlijk

Net toen we dachten: “Dit is historisch!” …
Bam. Wekker.
Alles was een droom. Geen doelpunten, geen glorie, geen bitterballen.
De wedstrijd bleek afgelast — waarschijnlijk door een scheids die nog in de rij stond bij de lokale supermarkt om de hoek.

De spelers lagen thuis onder hun dekbed, fluisterend:

“Tjee, wat een droompot…”

De inhaalwedstrijd? Nog onbekend.
De droom? Onvergetelijk.
De moraal? Altijd eerst het wedstrijdprogramma checken vóór je opwarmt met Red Bull en optimisme.