Wedstrijdverslag: De Modderklassieker – SJO JVC Cuijk / SIOL JO19-3 vs. DAW Schaijk JO19-2
(Waar voetballen, survivaltraining en waterpolo samenkwamen)
Zaterdag 15:00 uur. Regen. Wind. Een veld dat meer weg had van een rijstplantage dan van een voetbalveld. Perfecte omstandigheden voor dé wedstrijd van het seizoen: SJO JVC Cuijk / SIOL JO19-3tegen DAW Schaijk JO19-2. De jongens stapten het veld op met het vertrouwen van wereldkampioenen en de grip van een nat stuk zeep.
🌧️ Eerste helft: Glijden, glibberen en een glorieus doelpunt
Vanaf het eerste fluitsignaal was het duidelijk: dit werd geen gewone pot voetbal. De bal had namelijk z’n eigen wil en besloot regelmatig te gaan zwemmen in een plas. De scheids had z’n fluit al half opgegeten van frustratie, en de grensrechter vroeg zich af of hij z’n zwemdiploma nog ergens had liggen.
Toch hield SJO JVC Cuijk / SIOL JO19-3 het hoofd koel. Letterlijk, want na vijf minuten regen voelde niemand z’n tenen meer. En toen – na een prachtige aanval die meer toeval dan planning leek – werd de 1-0 binnengeschoten! Het publiek (vier ouders met paraplu’s, een hond met capuchon en één verdwaalde wandelaar) juichte alsof de Champions League was gewonnen.
⚡ Rust: De donderspeech die je oren deed trillen
In de kleedkamer was het warm, vochtig en vol modder. De trainer liet er geen gras over groeien – dat kon ook niet, want het zat allemaal vast aan de schoenen. Met een donderspeech van olympisch niveau maakte hij duidelijk dat “1-0 mooi is, maar 2-1 mooier.”
De kern van de boodschap: “Werk harder, glij minder, scoor meer.”
Iedereen knikte. Of ze het echt hoorden over het getik van de regen op het dak? Dat blijft onduidelijk.
🌀 Tweede helft: De comeback van DAW en de redding van het seizoen
De tweede helft begon wat stroef – deels door spanning, deels door de modder tot aan de enkels. Binnen tien minuten lag de 1-1 erin. De verdediging keek elkaar aan met een blik van: “Was dat nou jouw man of de plas?”
Gelukkig herpakte het team zich. Halverwege de tweede helft volgde een moment van pure schoonheid: een aanval zo soepel dat zelfs de regen even pauzeerde om te kijken. Bam! 2-1 voor SJO JVC Cuijk / SIOL JO19-3.
Daarna begon het grote overleven. DAW ging vol op jacht naar de gelijkmaker, maar onze keeper had daar duidelijk geen zin in. Met een redding die zelfs de VAR had goedgekeurd (als die er was), tikte hij de snoeihard met de borst uit het goal. Het publiek riep: “Wááát een save!” en iemand fluisterde: “Die jongen verdient een standbeeld. Of op z’n minst droge sokken.”
De verdediging deed er later nog een schepje bovenop door de bal van de lijn te halen met een sliding die eindigde drie meter verderop, in wat ooit een grasveld was.
⚽ De slotfase: Billenknijpen en net-niet-momenten
Onze spits kreeg dé kans van de dag: één-op-één met de keeper van DAW. Heel Cuijk hield de adem in. Hij haalde uit… en de bal ging in de handen van de keeper. Zelfs de regen leek teleurgesteld. De trainer gooide bijna z’n waterfles (ironisch, want nat genoeg), maar bleef professioneel.
De laatste minuten duurden langer dan de wachtrij bij de friettent na afloop, maar de jongens hielden stand. Eindsignaal: 2-1 winst!
🏆 Samenvatting
Eindstand: 2-1 voor SJO JVC Cuijk / SIOL JO19-3
Weersomstandigheden: Tropische stortbuien met kans op verdrinking
Man van de wedstrijd: De keeper – held, muur, regenmagneet
Quote van de dag:
“Trainer, ik heb meer water binnengekregen dan een aquariumvis!”
💬 Nawoord
Een prachtige, modderige overwinning. Schoenen kapot, sokken onherkenbaar, maar drie punten in de tas. En zeg nou zelf – wat is er mooier dan een wedstrijd winnen waarin je halverwege niet meer wist of je voetbalde of ging snorkelen?
