Een minuut stilte…
Voor de wedstrijd werd er een indrukwekkende minuut stilte gehouden voor onze overleden Mister JVC — onze eigen Sjaak. Op 14 november kreeg hij bij JVC Cuijk een warm en waardig afscheid. Sjaak, het ga je goed daarboven. Hopelijk kun je vanaf boven mee gluren hoe wij op het veld stuntelen, zweten, zwoegen, én soms scoren.

Oké, humor aan!
Het weer was… laten we zeggen: net zo somber als de minuut stilte. Je zou bijna denken dat zelfs de wolken even stil waren voor Sjaak.

SJO SIOL/JVC Cuijk JO19-3 mocht aantreden in Venhorst tegen Venhorst JO19-1. De bal rolt, wij rollen mee, en hoppa: al snel staat het 0-1. Op de keeper af, boem erin, dik verdiend, alsof we dagelijks niks anders doen. Mooi, denken we dan.

Maar ja… dan komt het knullige deel. Eerst de 1-1, zo één van die goals waar je als trainer even je ogen dichtknijpt en denkt: “Dit verzin je niet.” Vervolgens een paar minuten later ook nog de 2-1. Nét zo min; nog net niet genoeg chaos om het komisch te noemen, maar we kwamen aardig in de buurt.

Rust
De blessurebank? Die lijkt inmiddels op een bed & breakfast — volgeboekt. Nog maar één echte wissel over.
Plan voor de tweede helft: simpel. We gaan die 2-2 maken. Snel ook. Bijna meteen. Waarschijnlijk. Hopelijk.

Tweede helft
We starten fel: bovenop de tegenstander alsof we de bal persoonlijk terug willen eisen. Elke aanval is nét niet; elke voorzet valt nét verkeerd; elke bal lijkt een soort boemerang die weigert te doen wat wij willen.

Maar het hangt in de lucht — stevig ook. We drukken Venhorst naar achteren, spelen meer op hun helft dan op die van ons, en de passie spat ervan af. Alleen… goals, die vinden we vandaag kennelijk ingewikkeld.

Dan die vrije trap. Kunstwerk. Richting kruising. Iedereen staat al op om te juichen en… LAT! Vol erop. Het geluid van gemiste dromen. Kak.

En zoals dat dan gaat: Venhorst ruikt de ruimte achterin, sprint eruit en prikt de 3-1 erin. Genadeloos.
Laatste minuten dan maar alles of niets. Nou, het werd: helemaal niets. Sterker nog: Venhorst pakt ook nog even de 4-1.

Einde wedstrijd
Geen punten, wel passie, wel pech, en wel een wedstrijd om nog even na te praten — liefst in de kantine, waar we gelukkig wél kunnen scoren